Wpływy języka angielskiego są wyraźnie widoczne także w języku polskim. Ponglish czyli połączenie polskich zasad gramatycznych – m.in. deklinacji składni i pisowni, z angielskim słownictwem, bywa często obiektem żartów, (jak w zdaniu “luknij przez łindoł czy mój kar stoi za kornerem” – zobacz przez okno czy mój samochód stoi za rogiem), równocześnie jednak staje się faktem, zwłaszcza w środowisku polskiej emigracji w USA i na Wyspach Brytyjskich oraz osób na co dzień dwujęzycznych. I tak goście hotelowi powinni się “wyczekałtować” (wymeldować) z hotelu przed 11. (od ang. check out – wymeldować się), na pewnym portalu społecznościowym użytkownicy zbierają “lajki” zamiast polubienia (ang. “like” – lubić, podobać się), biorąc wolne w pracy mamy “dejofa” (ang. day off), a co miesiąc płacimy “bile” (a bil – rachunek).
Ponglish jest zjawiskiem interferencji językowej czyli nakładania się na siebie dwóch języków np. w sytuacji gdy angielskim posługujemy się w pracy, zaś polskim w pozostałych okolicznościach. Może też być – zwłaszcza zdaniem młodych – sposobem na bycie bardziej na czasie czy też “cool” lub “trendy”. Dotyczy to także polskich artystów. Kto z Was podejmie się tłumaczenia tekstu piosenki Nataszy Urbańskiej z Ponglish na polski?
Marta Wojtas