Kiedy opisujemy coś, albo kogoś, mówiąc o cechach takich jak: kolor, kształt, właściwości itp. używamy przymiotników – το επίθετο (to epítheto). Przymiotnik jest uzgadniany z rzeczownikiem w rodzaju, liczbie i przypadku.
W greckim występują różne końcówki przymiotników. Dzisiaj powtórzymy te najpopularniejsze:
- Επίθετα σε -ος, -η, -ο, e.g., όμορφος-όμορφη-όμορφο (ómorfos-ómorfi-ómorfo) czyli: piękny-piękna-piękne
- Επίθετα σε -ος, -α, -ο, e.g., νέος-νέα-νέο (néos-néa-néo) czyli: nowy-nowa-nowe
Jak pewnie zauważyliście, końcówki w rodzaju męskim i nijakim są w obu przypadkach takie same. To co się zmienia, to końcówki w rodzaju żeńskim: używamy albo -η albo -α. Skąd wiemy kiedy użyć której? Oto odpowiedź!
- Kiedy przed przyrostkiem formy żeńskiej pojawia się spółgłoska, używamy przyrostka -η.
- Jeśli przed przyrostkiem jest samogłoska, użyjemy końcówki -α.
Na przykład, przymiotnik «καλός» (kalós), czyli “dobry”, ma «λ» przed końcówką, czyli spółgłoskę. Zatem forma żeńska tego przymiotnika to «καλή» (kalí). Przyjrzyjmy się odwrotnej sytuacji, przymiotnik «κρύος» (kríos) – “zimny”, ma «υ», czyli samogłoskę przed końcówką. Z tego powodu, żeńska forma tego przymiotnika to «κρύα» (kría).
Wyjątek: μοντέρνος-μοντέρνα-μοντέρνο (modérnos-modérna-modérno), co znaczy “nowoczesny-nowoczesna-nowoczesne”.
Całkiem łatwe, prawda? A teraz zastanówcie się jak utworzylibyście rodzaj żeński od poniższych przymiotników: μεγάλος (meghálos), αστείος (astíos), μικρός (mikrós), ακριβός (akrivós), ωραίος (oréos), τέλειος (télios), δύσκολος (thískolos), εύκολος (éfkolos), πλούσιος (plúsios), καινούργιος (kienúrghios).